اداره امور عمومی
سپیده قلی پور؛ علی اصغر پورعزت؛ جبار باباشاهی؛ رضا طهماسبی
چکیده
حکومت‌ها در تلاش برای ایجاد ساختارهای توسعه محور، با دو وضعیت مواجه خواهند بود: یا در جلب مشارکت جامعه هدف در برنامه‌ها و پروژه‌ها و سازمان‌دهی موفق عمل می‌کنند یا قادر به جلب مشارکت نیستند و در نتیجه، مردم خود برای سازمان‌دهی تلاش‌ها وارد عمل می‌شوند. به نظر می‌رسد که با پیچیده‌تر شدن مشکلات پیش روی جوامع و هم‌چنین رشد جمعیت، ...
بیشتر
حکومت‌ها در تلاش برای ایجاد ساختارهای توسعه محور، با دو وضعیت مواجه خواهند بود: یا در جلب مشارکت جامعه هدف در برنامه‌ها و پروژه‌ها و سازمان‌دهی موفق عمل می‌کنند یا قادر به جلب مشارکت نیستند و در نتیجه، مردم خود برای سازمان‌دهی تلاش‌ها وارد عمل می‌شوند. به نظر می‌رسد که با پیچیده‌تر شدن مشکلات پیش روی جوامع و هم‌چنین رشد جمعیت، به‌صورت اجتناب‌ناپذیری، حکومت‌ها به‌تنهایی قادر به پیشبرد همه اهداف خود از مسیر ساختارهای حکومتی اولیه نخواهند بود و می‌بایست آحاد جامعه را چنان آگاه و توانمند نمایند که خود قادر به شناسایی مسیرهای لازم برای سازمان‌دهی تلاش‌ها در جهت اهداف توسعه، مصالح و منافع عمومی باشند. بدین ترتیب یا حکومت‌ها آگاهانه این مسیر را برای جامعه تسهیل می‌نمایند یا جوامع، با مشاهده نیازمندی‌ها و هم‌چنین مشاهده ساختارهای اجتماعی مردم‌نهاد مؤثر در امر توسعه در کشورهای توسعه‌یافته، به این نتیجه می‌رسند که خود این ساختارها را شکل دهند. سازمان‌دهی مؤثر و جلب مشارکت، خصوصاً در روستاهایی که ساختارهای مشارکت اجتماعی آنان در امر توسعه در مقایسه با مناطق شهری از درجه پایین‌تری از توسعه‌یافتگی برخوردار است و عموماً از آن‌ها با عنوان «مناطق محروم» یاد می‌گردد، اهمیت بیشتری می‌یابد. در مقاله حاضر بر اساس رویکرد تحلیل هرمنوتیکی با مطالعه اسنادی و تحلیل دو برنامه توسعه، یکی در اتحادیه اروپا و دیگری در پاکستان، «الگوی نظری تقویت ساختارهای اجتماعی برای حمایت از خط‌مشی‌های توسعه مناطق روستایی ایران» ارائه می‌گردد.
